Elimden tohum düşse filizlenen bereketli topraklarda, bir metre kare ekilecek arazisi olmayan ülkelerden bile iki-üç katına gıda tüketmeye mahkum edilmiş bir toplum olduk. Ev kiraları aylık maaşların çok üstüne çıkmış, beslenmenin hayali bile kurulamazken, sadece doyabilmek için çırpınıp, duran yığınlar haline geldik. her alanda iflasın eşiğindeyiz. Eğitim, sağlık, güvenlik sorunlarımız tel tel dökülürken hukuk yerlerde paspas olmuş vaziyette. "Niye bu hale getirildik?" demek kolaycılık olur. Kendi vebalimizi de görmek zorundayız. Haklarımıza sahip çıkmak yerine, "şükür" kolaylığını tercih etmemiz, idarecilerimiz tarafından istismar edilmekte, keyfi idareye yol açmaktadır. sen hakkında ısrarcı olmadığında durup dururken hayat standartını yükselten de olmuyor zaten. bırak hakkını aramayı "kuru ekmek yer, reisi yedirmem", "bana ne benzin fiyatından ben zaten hep 50 Tl'lik alıyorum", hatta "reisin bir bildiği vardır" şeklinde argümanlar sıralayıp, bıçağa yatmış kurbanlık misali, bir bakıma sefalete razı olunca acı son kaçınılmaz oluyor.

Çok yazık! Kendi ellerimizle  güzelim ülkemizi  yoksullukta lider yaptık. Eskiden, "Şu kadarımız fakir" derken artık saray ve şürekası dışında herkes fakir ve adalete muhtaç.

Aç-sefil Arjantinli bile  yoldan geçen bir danayı parçalayıp, günü kurtarabiliyorken biz de danayı sadece Mustafa Destici bulabilmekte. ÖYleki hukuku birincilikle bitirsen, Tayyip amcasına tanıştırılan Arif Dağman'ın yedeği olmaktan öte geçemiyorsun.

BOP projesi olarak ülkemize doldurduğumuz sığınmacılar bile bizler kadar ızdırap çekmiyorlar.

Maalesef giren çıkanın belli olmadığı mekanlar için kullandığımız ve tarihi gerçekliliği  olan "Dingo'nun ahırı" ülkemizin acı kaderi oldu. "Dingo'nun ahırı" her tarafımız.